Od czterech lat byłem kretem w redakcji Dwutygodnika z tajną misją zrobienia numeru o zwierzętach. I jest: Marcin Stachowicz ogląda filmy z ćmami, Aleksandra Osowicz tańczy dla psów i robi torty dla karaluchów, Adam Robiński pisze o ratowaniu krów za pomocą memefikacji, psy Łukasza Zawady łażą po klawiaturze, Jan Gondowicz śledzi prawo i bezprawie w dzikich królestwach, Dariusz Gzyra marzy o kulturze dla tego psa i tamtego kota. Zestaw autorski, myślę, niczego sobie, teksty mądre, poruszające i zabawne, kultura traci niewinność i nie jest już tylko nasza. A ja (wyrazy) i Katarzyna (obrazy) opowiadamy o Chrumkowie. Pytacie, czego nauczyłem się od świń? Odpowiadam: ostrożnie dawkować sobie słońce, nie unikać błotka, szczodrze udzielać brzucha do drapania, uważać na Vidę, jak idą ludzie, mogą spaść śliwki, nie trzymać żalu w sobie, jak trzeba, ryknąć donośnie, fajne są z kurami zabawy, najgłębszy dołek nie przekreśla utopii, przy jedzeniu arbuza nie krępować się etykietą.

Koty to jest fikcja, psy – nos blisko ziemi; koty – harce wyobraźni, psy – refleksyjna drzemka. Tak to się przynajmniej układa w tych dwóch niewielkich książkach

– w „Polityce” krótka notka o dwóch zbiorkach opowiadań psich i kocich.

A tymczasem w nowym magazynie „Książki” dwa moje teksty mieszczące się na karteczkach samoprzylepnych: „A co jeśli kosmici już tu są i od dawna próbują się z nami dogadać, tylko my nie słuchamy?” - o „Poza słowami” Carla Safiny. „Literaturze, zamiast podglądactwa, przydałaby się raczej uderzeniowa dawka wyobraźni” - o „Przezroczystych głowach” Daniela Odiji.

„Zwierzęcy punkt widzenia” Barataya wywołuje dojmujące wrażenie na czytelniku, który godzi się na przyjęcie empatycznej perspektywy. Odsłaniany przez historyka spektakl cierpienia jest porażający w swojej totalności

– wokół książki Érica Barataya „Zwierzęcy punkt widzenia” (przeł. Paulina Tarasewicz, Wydawnictwo w Podwórku 2014).