Pogadaliśmy z Michałem Poklękowskim w audycji Drogowskazy radia ESKA ROCK o tym, gdzie najlepiej być tuż przed końcem świata, dlaczego wszyscy jesteśmy prepersami i co się robi, kiedy się jest ostatnim człowiekiem.

Listen to “O książce “Ostatni ludzie. Wymyślanie końca świata”” on Spreaker.

W weekendowej gazecie.pl rozmawiamy z Pauliną Dudek przy okazji ”Ostatnich ludzi” o tym, co końce świata mówią o nas samych, o lękach z dzieciństwa i apokaliptycznym kraju nad Wisłą.

Tymczasem zaszła taka okoliczność, że „Ostatni ludzie” trafili do wrześniowego „wyboru krytyków” Empiku, obok „Sezonu na truskawki” Marty Dzido i „Ideota” Kaspra Bajona. Czy to przypadek, że i w pierwszej, i w ostatniej z tych książek niemałą rolę odgrywa Mary Shelley? Nie sądzę. W każdym razie z tej okazji pojawiłem się na zdalnym spotkaniu Empiku. Ale najlepsze z tego wszystkiego, że przy okazji Paulina Małochleb napisała recenzję rzetelną („Już sam tytuł zawiera metaforę, a właściwie kryptocytat i synekdochę”) a przenikliwą („chodzi [tu] nie o apokalipsę, lecz o metaforę”).

Z kolei w Radio Kraków słynna krakowska redaktorka Katarzyna Fortuna wyciągnęła ze mnie, czemu w książce nie ma ani słowa o wiadomym wierszu Miłosza oraz co fajnego można robić z kulturą, kiedy się już zapomni o nudnych podziałach na wysokie i niskie. Do tego czytam kawałek o natalizmie i antynatalizmie. (Tego czytania będzie więcej, dam znać, ale na razie wyptrzykałem się z materiałów, słowo).

Powkładałem do „Ostatnich ludzi” trochę aluzji i wewnętrznych rymów tak mikroskopijnych, że musiałem sobie porobić notatki, co jest gdzie, bo inaczej sam bym zapomniał (skąd ten liczebnik na początku siódmego akapitu wstępu?), to i nie liczyłem specjalnie, że ktoś je w ogóle zauważy, a potem poszedłem do audycji Małgosi Bugaj, a ona przejrzała wszystko na wylot. Pogadaliśmy też o tym, jak się pisze książkę, kiedy przez lata pisało się o książkach innych (spoiler: przerażająco), i – to w sumie najważniejsze – jak bardzo osobiste mogą być te całe apokaliptyczne historyjki.