No to jest mój tekst o nowej Rooney, a raczej sprawozdanie z niezdecydowania i zapis zmieniających się opinii o tym zbiorze błyskotliwych esejów ubranych przebranych w pretekstową fabułę albo o tej romansowej fabule przeplatanej nieznośnym gadulstwem. Tytuł zajumany od najsłynniejszego w ostatnich dniach tłumacza. A na obrazku próba przedstawienia głównych tez za pomocą gwiazdek.

„Gdzie jesteś, piękny świecie” toczy się w napięciu między gadaniem o sobie i gadaniem o świecie, między poglądami a życiem. To stąd wyłania się podstawowy dylemat tej książki: po co czytać Sally Rooney, kiedy świat płonie?

Biblioteka Kraków zaprasza 28.04.2022 r. o godz. 18.00 do Klubu Dziennikarzy Pod Gruszką (ul. Szczepańska 1) na wręczenie Nagrody Krakowskiej Książki Miesiąca Kwietnia Maciejowi Jakubowiakowi. Prowadzenie: Marcin Wilk. Wstęp wolny. (Będzie stream).

Na stronie mojej ulubionej apki do pisania opowiadam o innych apkach, które w życiu przetestowałem, i o tym, jak odkryłem, że w sumie to wystarczy mi ta jedna. Jest też passus o nienawiści do przypisów.

To moja najlepsza szansa, żeby znaleźć się obok Witalija Kliczki. W „Dzienniku Polskim” rozmawiamy z Katarzyną Kachel o emocjach towarzyszących wojnie w Ukrainie, o stanie wyjątkowym, który nie chce się skończyć, o eksportowanych problemach, które wracają do nas okrężną drogą, i o tym, że najwyższy czas zacząć zmieniać naszą kulturę, tak by było w niej miejsce dla języka ukraińskiego.

Fundacja Wisławy Szymborskiej postanowiła przyznać Nagrodę im. Adama Włodka za rok 2021 Maciejowi Jakubowiakowi i Elżbiecie Łapczyńskiej.

W ciągu paru dni skrupulatnie budowany światopogląd przestał się pokrywać z najprostszymi emocjonalnymi odruchami. Trzeba będzie wiele wysiłku, żeby poukładać sobie sprawy na nowo: relacje z armią i nagą przemocą, z państwem i patriotyzmem, z dobrem i złem

– piszę w Dwutygodniku. I jeszcze to:

Tak jak wieczorem 24 lutego byliśmy razem przed konsulatem rosyjskim na placu Biskupim w Krakowie, przed ambasadą Rosji w Warszawie, jak byliśmy razem w wielu miastach w Polsce i na świecie. Tyle już lat chodzę na różne protesty, krzyczę albo nie krzyczę, ale ten był inny. Staliśmy w grupce znajomych i nie mieliśmy jak krzyczeć, bo nie znamy ukraińskiego. A znajoma, która też nie lubi tego numeru, że kto nie skacze, ten coś tam, pytała: „Ciekawe, kim teraz jesteśmy”. Ale choć w różnych językach, byliśmy tam razem, nie w „ich” sprawie, ale w naszej wspólnej. Zanotowałem sobie jedno hasło z transparentu, nic z niego nie rozumiem, ale mam poczucie, że się z nim zgadzam. Leciało tak: Путін, іди нахуй.